اثربخشی و تداوم تأثیر طرحواره درمانی به شیوه گروهی در درمان دانشجویان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی

سابقه و هدف: این پژوهش با هدف تعیین اثر و تداوم طرحواره درمانی به شیوهی گروهی در درمان دانشجویان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، انجام شد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی، 35 نفر از دانشجویان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی مراجعه کننده به مراکز مشاوره دانشگاه های شهر کرمانشاه و اسلام آباد غرب، با تشخیص روانشناس و روانپزشک، به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به مدت 10 جلسه، تحت درمان گروهی با مدل طرحواره درمانی یانگ قرار گرفتند. مرحله ی پی گیری نیز سه ماه پس از پایان درمان دنبال شد. گروه مداخله با گروه گواه (که مداخله ای دریافت نکردند)، مقایسه شد. به منظور گردآوری داده ها، از پرسشنامه ی بالینی چند محوری میلون (mcmi)، مصاحبه ی بالینی ساختار یافته برای اختلال های محور یک در dsm-iv (scid)، پرسشنامه ی هراس اجتماعی (spin) و پرسشنامه ی فرم بلند طرحواره ی یانگ (ysq-l 2) استفاده شد. یافته ها: طرحواره درمانی به شیوهی گروهی به طور معنادار باعث کاهش فعالیت طرحواره های ناسازگار اولیه در تمام حوزه ها و به دنبال آن، سبب کاهش معنادار در آماج های اصلی درمان و تداوم تأثیر آن در مرحله ی پی گیری شد. نتیجه گیری: طرحواره درمانی، در درمان اختلال اضطراب اجتماعی دانشجویان، از کارایی و اثربخشی لازم برخوردار است.